Een LOI is een document waarin de globale voorwaarden waaronder partijen bereid zijn een transactie te effectueren zijn opgenomen. Belangrijk hierbij is dat een LOI partijen (meestal) nog niet tot een transactie verplicht.

Waarom een LOI?

Een LOI heeft verschillende doelstellingen. Partijen komen door een LOI in grote lijn de voorwaarden overeen waaronder een transactie mogelijk is.

De gezamenlijke doelstelling en de bijbehorende procedure-afspraken worden vastgelegd. In het vervolg kan daarna per onderwerp naar de details gekeken worden. Partijen komen door een LOI makkelijker tot elkaar.

Ook relevante issues als de verwachte financieringsstructuur, verwachte termijnen tot de daadwerkelijke transactie, geheimhouding en exclusiviteit komen aan bod.

Risico’s met betrekking tot een LOI

De risico’s zijn afhankelijk van hetgeen in een LOI is overeengekomen. Denk bijvoorbeeld aan een break-up fee bij het verbreken van de exclusiviteitsclausule, het niet meer willen wijken van de grote lijn in de voorwaarden waaronder een transactie mogelijk is door één der partijen, het niet houden aan de overeengekomen termijnen tot de daadwerkelijk transactie met een schade-eis tot gevolg en een mogelijke meldingsplicht dat partijen met elkaar in onderhandeling zijn.

Juridische binding

Het is veelal de bedoeling dat een LOI geen juridische binding tussen partijen heeft. Toch is dat te kort door de bocht. E.e.a. is afhankelijk van wat er afgesproken is. In de jurisprudentie zijn ook zaken met betrekking tot LOI’s te vinden die wel juridische bindend waren. De formulering van de LOI blijkt leidend.

Opschortende voorwaarden en voorbehouden

Om te voorkomen dat een LOI ongewenst juridische binding heeft, is naast de formulering de opname van opschortende voorwaarden en voorbehouden relevant. Denk bijvoorbeeld aan een opschortende voorwaarde wanneer de koper de financiering niet rond krijgt of de definitieve overeenstemming voorbehouden blijft aan de vereiste goedkeuring van bijvoorbeeld de aandeelhouders.